Kenan Yücel

Kapalı Bir Gül

bir yapıdır, kilitli
anahtarı imgelerin
altına bırakılmış

kilitler, anahtarları da
beraberinde götürür
kimi şairler

(kapalı bir güldür şiirleri onların)

yoklayın her sözcüğü
gizli bir geçit
keşfetmeyi umarak

her dizede
kapalı bir gül
açacaktır içinizde sessizce
kapısını gizemin

Kırmızı

bir kedi geziniyor piyanonun tuşlarında
ner’deyim? nasıl da uzuyor gölgem, ellerim
değiyor çocukluğuma, kuşlar kalkıyor
can evimden, bir telaş, bir telaş
–oysa bana kalmalı değil miydi sevinçlerim? –
peş peşe patlayan bir tüfek, gürültülü
kiminiz yaralı kuşlarım kiminiz ölü
–bu avcı kim, bu avcı kimin dölü? –
titriyor mum alevi
ölüyor ışık ve gölge
tütüyor
is
gecede bir piyanist hüznü
elleri olmayan

ve odanın ortasında kesik bir el
kırmızılar doğuruyor durmadan

Sonsuzluğa Açılan Ayraç

Hayalet Oğuz için…

acısı kimselere açmayan bir gül

mekânsızlığı mesken edinmiş rüya
yurtsuzluğu yurt tutmuş bir rüzgâr
zamansızlığa çakılmış bir çivi o

kusurlarını bir madalya gibi taşıyor
göğsünde, masalar onunla masal

bilinmezlik, üstünde yedi kat giyit

kaçtığı avcı yanı başında yürüyor
işte ayak sesleri… göğsünde
ayırtılmamış o dönüş bileti, yırtılan
bir göğü taşıyor durmadan uzaklara

yarısına dek okunmuş bir kitap
kaldığı yeri işaretleyen bir kan lekesi

kapanmıyor, sonsuzluğa açılan ayraç

Hüzne Bakan Gözüydük Zamanın

Theo Angelopoulos için…

pus usul usul kalktı
ufukta bir ağaç
uzun uzun el salladı

yürüdüler
kadın gövdesi oldu ağacın,
çocuk dalları

gök durmadan eskiyordu

kadın
ödünç verdi buluta
beyaz çoraplarını

hüzne bakan gözüydük zamanın

gördük…

Avcıyı Ava Dönüştüren Şiir

dönen bir kartaldır üstüme
gölgesini düşüren ölüm

daralıp genişleyen bir çember
sürekli alçalan, hedefine odaklanmış
bir çift istekli pençe

son nefesime dek boğuşacağım
sözcüklerimi bileyerek

yürüyorum şimdi soluk soluğa
öldüğümde ulaşacağım
ölümsüzlüğe

ellerimle çaresiz
bir kartalı sürükleyerek

Une rose fermée

c’est un édifice verrouillé,
ses clefs sous les images
ont été laissées

les verrous et les clefs aussi
certains poètes
les emmènent avec eux

(leurs poèmes sont une rose fermée)

examinez chaque mot
en espérant découvrir
un passage secret

dans chaque vers
une rose fermée
ouvrira en vous silencieusement
la porte du mystère

Rouge

un chat se promène sur les touches du piano
j’suis où ? regarde combien s’allonge mon ombre, mes mains
effleurent mon enfance, les oiseaux s’envolent
de mon cœur, quelle panique !
-pourtant mes joies ne devaient-elles pas m’être acquises ? -
un fusil qui tire coup sur coup, bruyant
certains de mes oiseaux sont blessés certains morts
- qui est ce chasseur, de qui est-il le bâtard ? -
tremble la flamme de la chandelle
meurent la lumière et l’ombre
fume
la suie
de nuit une mélancolie de pianiste
sans mains

et au milieu de la pièce une main coupée
les couleurs rouges accouchent sans cesse

Parenthèse ouverte sur l’infini

pour Hayalet Oğuz…

une rose qui ne partage sa peine avec personne

un rêve qui a établi domicile dans le non-lieu
un vent qui a fait de l’apatridie sa patrie
un clou planté dans l’intemporalité, c’est lui

il porte ses défauts comme une médaille
sur sa poitrine, les mites avec lui sont des mythes

le mystère, un habit de sept couches sur lui

le chasseur qu’il fuit marche à ses côtés
voilà des bruits de pas… sur sa poitrine
ce billet de retour non réservé, il porte
un ciel déchiré vers le lointain, sans cesse

un livre lu jusqu’à moitié
une tache de sang comme marque-page

elle ne se ferme pas, la parenthèse ouverte sur l’infini

Nous étions l’œil du temps qui regardait la mélancolie

Pour Theo Angelopoulos…

le brouillard s’est levé petit à petit
à l’horizon un arbre
a salué de la main pendant très longtemps

ils ont marché
la femme est devenue le tronc de l’arbre
l’enfant, ses branches

le ciel sans cesse vieillissait

la femme
a prêté au nuage
ses chaussettes blanches

nous étions l’œil du temps qui regardait la mélancolie

nous avons vu…

Le poème qui transforme le chasseur en proie

c’est un aigle qui tournoie
la mort fait tomber son ombre sur moi

un cercle qui se restreint et s’élargit
en s’abaissant continuellement, focalisé sur son objectif
une paire de serres volontaires